Şiirler 17

Gerçek Ölürse

Neyi anlatsam, çuvalımdan çıkmayan ölüm! Kaçırmışlar ruhumu.

Sevdiğimde kalmış, yaşam suyum.

İğnenin dibinde yaşam bulmak. Sonrasında en derine kadar batırmak. Ne kadar hoştur,

Acı içinde mazoşist olmak…

Bugünlerde dost oldum, şarapla.

Onunla omuz omuza, demleniyoruz ufukta. Ey yüce…

Ey sevgililer sevgisi.

Sen bilirsin, sen anlarsın! Çıplaksa yüreğim sana,

Yansın ve ışıldasın, gözyaşı divanı. Yüreğimde ayaklanan ruhlar.

Onlar hep sevdiğinde konaklarlar…

Bir gün, bir gün düşecektir sevdalar. Umutlar alevlenmiş, meydanlarda boy boy. Çocuk sıfatında, kimliğini yakmış.

Bir savaşta kaybetmiş, kendisini. Liman kadar yakın olduğu sevgilide, Batırmış, olanca aşkını.

Ölümsüzmüş, gizli bir Tanrı’ymış. Doğmak, ölmekle birmiş.

İçimizdeki inanç oldukça, Mucize, gerçeğe dönüşürmüş.

Sen ne güzelsin.

Duruyorsun önümde, ellerimde ağıtlı çiçekler. Her bir yaprağından şarkı.

İkimizin, ruhumuzun, güneşimizin mirası. Dokunuyorum sana, kendimi bilmez hanemde. Soğuksun ama, güzelsin işte.

Teninde cansız bir meşaledir, Baktıkça, gözyaşıma dönüşen ölümün.

Ah yücem…

Gitmiş sevgili, çoktan gitmiş. Ben neredeydim o giderken.

Gözümden akan o dipsiz yıldızlar.

Her biri birbirinden elzem, birbirinden deli. Çıldırmış akıl, uçtakini sürüklüyor başlangıç. Ben nasıl anlatayım anneme?

Nasıl söyleyeyim babama?

Sevdiğimin öldüğünü…

İçimdeki babalığın yetimleştiğini…

Ah yücem…

Bir günah alevidir, önünde diz çöken. O sevdiğimdi, sense kaderimin mimarı.

Dönüştük ya, birbirimize benzedik ya… Sen ve O, aynı yerde, aynı karanfilde.

Keskin yapraklarında acı dolu gerçek. Döndüremediğim, bir can veremediğim. Ölümle anlaşamadığım bir mekandır, Bu körpe dünya…

Tut beni.

Kanser olmuş sevmelerimden.

Onlar hissiz bir güneşin ısısı gibi, mevsimsiz. Onlar yurtsuz bir askerin şafağı gibi, ışıksız. Tut beni, Tanrı’m…

En son noktamdan,

Hiç yaşamadığım benliğimden… Tut beni aşkım.

Son nefesimden,

Seninle ölen gerçeğimden…