| Author: | Mike Jansen | ISBN: | 9780463168295 |
| Publisher: | Mike Jansen | Publication: | August 5, 2018 |
| Imprint: | Smashwords Edition | Language: | Dutch |
| Author: | Mike Jansen |
| ISBN: | 9780463168295 |
| Publisher: | Mike Jansen |
| Publication: | August 5, 2018 |
| Imprint: | Smashwords Edition |
| Language: | Dutch |
Het afwezige licht is het derde deel uit de Cranborn reeks.
De bomen van het bos waren oud en omvangrijk, hun bladerdak filterde het daglicht tot een groenige waas, niet veel helderder dan een late avondschemering. Geluiden werden gedempt en de sfeer die in het bos hing zorgde dat de mannen er het zwijgen toe deden.
‘hrm,’ gromde Volon, ‘ik weet niet of dit nu de juiste keus is geweest.’
Hij leidde zijn paard voorzichtig over een dikke boomwortel die verraderlijk onder een laag bladeren verstopt zat. Het bospad ging over in een stuk geplaveide weg en aan weerszijden van de weg waren stukken metselwerk zichtbaar, afgebrokkeld, vervallen, maar nog duidelijk herkenbaar als muren. De begroeiing was hier dunner en op regelmatige plekken waren lage en hogere heuvels waar ook nog stukken metselwerk en zelfs complete bogen uitstaken.
‘Het is een verlaten stad. Vragen jullie je nooit af hoe oud het hier allemaal is?’ vroeg Volon.‘Ik kom uit gardanfels en dat land was nog bijna leeg toen onze voorouders het veroverden. Toch liggen hier en daar nog resten van gebouwen en forten en sommige zijn heel oud.’
Volon hief zijn hand en liet zijn stoet soldaten halt houden. Er leek geen sprietje te bewegen en geen takje te kraken, alsof de natuur, het bos zelf, de adem inhield.
‘Volgens mij moeten we niet meer praten,’ fluisterde Volon ernstig en hij wist dat al zijn mannen hem duidelijk konden verstaan. Hij gebaarde dat ze weer verder moesten gaan. Met iets meer haast dan voorheen volgden zijn mannen hem langs de steenwerken die bijna een mijl aanhielden voor ze weer in dicht bos overgingen
Het afwezige licht is het derde deel uit de Cranborn reeks.
De bomen van het bos waren oud en omvangrijk, hun bladerdak filterde het daglicht tot een groenige waas, niet veel helderder dan een late avondschemering. Geluiden werden gedempt en de sfeer die in het bos hing zorgde dat de mannen er het zwijgen toe deden.
‘hrm,’ gromde Volon, ‘ik weet niet of dit nu de juiste keus is geweest.’
Hij leidde zijn paard voorzichtig over een dikke boomwortel die verraderlijk onder een laag bladeren verstopt zat. Het bospad ging over in een stuk geplaveide weg en aan weerszijden van de weg waren stukken metselwerk zichtbaar, afgebrokkeld, vervallen, maar nog duidelijk herkenbaar als muren. De begroeiing was hier dunner en op regelmatige plekken waren lage en hogere heuvels waar ook nog stukken metselwerk en zelfs complete bogen uitstaken.
‘Het is een verlaten stad. Vragen jullie je nooit af hoe oud het hier allemaal is?’ vroeg Volon.‘Ik kom uit gardanfels en dat land was nog bijna leeg toen onze voorouders het veroverden. Toch liggen hier en daar nog resten van gebouwen en forten en sommige zijn heel oud.’
Volon hief zijn hand en liet zijn stoet soldaten halt houden. Er leek geen sprietje te bewegen en geen takje te kraken, alsof de natuur, het bos zelf, de adem inhield.
‘Volgens mij moeten we niet meer praten,’ fluisterde Volon ernstig en hij wist dat al zijn mannen hem duidelijk konden verstaan. Hij gebaarde dat ze weer verder moesten gaan. Met iets meer haast dan voorheen volgden zijn mannen hem langs de steenwerken die bijna een mijl aanhielden voor ze weer in dicht bos overgingen
