Cehennem Gibi

"—Benim için çok değerli bir insan vardı hayatımda. Doğru. Belki her günüm onunla geçmedi. Belki beni terk edip gitmiş gibi göründü. Ama o, bütün mutlu anlarımda yanımdaydı. Desteğe ihtiyaç duyduğumda hep yanımdaydı. Sıcacık sarılması beni tüm dertlerden alıp kurtarırdı. O gün, o gün babam beni terk edip gittiğinde orada kaç saat ne yapacağımı bilemeden beklediğimi bilmiyorum. Belki hava karardığında bile orada duruyordum. Aklımda sadece onun sözleri vardı. Bu duruma çok üzülmüştüm. Onun üzüldüğümde bana sarılışını hatırladım. İlk kez o gün onun sarılışı beni dertlerden kurtarmamıştı. Ne de olsa farkındaydım terk edildiğimin. Ama kafamda bazı şeyler oturmamıştı. “Sır mı? Görüşmemiz sır mıydı? Tuhaf değil mi? Bir baba ile oğlun görüşmesi sır olur muydu?” Kafamda bu sorularla eve geldim. İnsanlar onun bende umut görmediği için beni bıraktığını söylediler. Anlayamadım. Onun benden vazgeçtiğini söylediler. Onların fısıldadıkları şeyler durumdan daha can sıkıcı ve anlaşılmazdı. Dedem, ona değer verdiğim için bu kadar üzüldüğümü söyledi bana. Onu bir daha göremeyeceğim için acı çektiğimi söyledi. Doğruydu. Ona çok değer veriyordum. Hep onun gibi olmak istiyordum. Onunla bir daha görüşemeyeceğim düşüncesi beni çıldırtıyordu. Terk edilme sebebimi bir türlü anlayamıyordum. “Bir baba neden oğlunu bırakıp gider?” Bu soru cevaplayamadığım bir soruydu o güne kadar."