Leo Vroman: 19 books

Komt een duif van honderd pond, een olijfboom in zijn klauwen, bij mijn oren met zijn mond vol van koren zoete vrouwen, vol van kirrende verhalen hoe de oorlog is verdwenen en herhaalt ze honderd malen: alle malen zal ik wenen.

Zijn ouders noemden hem God vanwege het geloof daarin. Haar ouders noemden haar Godin, om hetzelfde gebod. Hij was in het noorden geboren, kaasbleek dus, met rode oren. Zij was bruin, zij geurde naar kruiden, was naakt, en leefde in het zuiden. God groeide in het duister en mocht fluisteren...

Misschien ben ik het zelf bijna die nu dit ongeschrevene leest en die ik bijna zo versta alsof ik buiten ben geweest en weer naar binnen ga. Gooi eens een koekje in mijn kier, mijn ziel zit in zijn beenderen kooi onhoorbaar mooi te fluiten. Hij is heus een bescheiden dier want zelfs zijn onverschoond papier steekt nauwelijks naar buiten

Ik loop soms als een vlieg naar uw gezicht over een kromme spiegelgladde plaat, een spierwit raam verzwart uw tegenlicht in een boek dat nauwelijks bestaat. Ik schaats van schrik als het vanzelf dichtslaat. Maar meestal denk ik aan u doodgewoon zoals u vroeger achter ons aan dacht: of het daar nu dag is of nog nacht, en of ik er nog uitzie als uw zoon.

Afval Elk leven is tot losse levensdagen van rommelsagen uit elkaar geslagen en alle daden slechts tot speelballaden, de goede meest wat slechter dan de kwade. En hoeveel moeite valt nog te besparen, nog hoeveel jaren, hoeveel grijze haren? Laat mij niet merken dat ik aan kan sterken door...