Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf

Iedere schrijver droomt van een plaats in de literaire erehemel, slechts een enkeling komt er terecht. Wat is er geworden van de romanciers die ooit als een belofte golden, maar nu zijn vergeten? A.F.Th. van der Heijden en Geerten Meijsing redden het wel, generatiegenoten Frans Gruppelaar en Kees Wielemaker niet. Wie leest nog De grasbaan van Christiaan te Winkel of Het moerastouw van Piet Valkman? Wat is er geworden van Judicus Verstegen, Ben Borgart, Maartje Luccioni, Aleida Leeuwenberg, Michael Tophoff, Steven Membrecht, Harry Ikink, Peter Andriesse en vele anderen? In Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf gaat Joris van Casteren naar hen op zoek. Hij spreekt ze over hun werk, hun publicaties en over het vreemde schrijfvirus dat hun ook zonder uitgever blijft besluipen. Openhartig vertellen de auteurs over hun ervaringen met uitgeverijen, hun literaire kennissenkring en de willekeur van literaire geschiedschrijving. Joris van Casteren (1976) publiceerde de boeken In de schaduw van de Parnassus. Gesprekken met vergeten dichters, De man die 2 1/2 jaar dood lag. Berichten uit het nieuwe Nederland, en de dichtbundel Grote atomen. Over In de schaduw van de Parnassus: `Een ontroerende reeks. piet gerbrandy, de volkskrant `Slechts een haar scheidt de geslaagde dichter van zijn mislukte broeder. Dat geeft deze komische doorsnede tenslotte iets zeer beangstigends. rob schouten, vrij nederland `Een boek dat in de boekenkast van elke rechtgeaarde poëzieliefhebber thuishoort. ingmar heytze, awater Over De man die 2 1/2 jaar dood lag: `Prachtige, ironisch-poëtische verslagen, een Hunter S. Thompson waardig. a.f.th. van der heijden `Voortreffelijke, eigenzinnige analyse van de exotische Europese natie die Nederland heet. geert mak `De man die 2 1/2 jaar dood lag is een onweerstaanbaar liefdevol portret van een vreselijk land. (...) Bij elkaar vormen Van Casterens reportages een vlijmscherp portret van het hedendaagse Nederland. bas heijne, nrc handelsblad