| Author: | Arnon Grunberg | ISBN: | 9789081531474 |
| Publisher: | Alauda Publications | Publication: | May 8, 2011 |
| Imprint: | Language: | Dutch |
| Author: | Arnon Grunberg |
| ISBN: | 9789081531474 |
| Publisher: | Alauda Publications |
| Publication: | May 8, 2011 |
| Imprint: | |
| Language: | Dutch |
Arnon Grunberg schreef romans, toneelstukken, gedichten en talloze tijdschrift- en krantenartikelen, maar is ook een verwoed brievenschrijver. In aanloop naar zijn eerste roman Blauwe maandagen (1994) correspondeerde hij een jaar met 'studente' Esther. Deze brieven zijn nu voor het eerst bij elkaar gebracht. Brieven aan Esther is behalve een authentiek egodocument van een ontluikend schrijver, een universeel verhaal over de zoektocht naar de essentie van het schrijver-, annex kunstenaarschap. Te lezen is hoe de jonge Grunberg zichzelf als schrijver aan het uitvinden is, met zowel de humor als schurende ironie, die in al zijn latere werk terug te vinden is.
Het boek komt tot stand in een uitzonderlijke samenwerking tussen Arnon Grunberg en uitgeverij Alauda Publications en is ontworpen en uitgegeven door diegene aan wie de brieven zelf gericht zijn: grafisch vormgever Esther Krop. Deze verstrengeling van persoonlijke geschiedenis en professionele ontwikkeling van zowel auteur als uitgever, komt zelden voor in de boekenwereld.
"Ik besef hoe dubbel schrijven is, hoezeer het mensen gebruiken is of jezelf gebruiken. Het scheppen van dingen sla ik nog steeds als hoogste aan. Maar meer dan in het verheerlijken van een moment, of in het uitdrukken van een bepaald soort berusting ligt voor mij het schrijven voor een belangrijk deel verborgen in de woede die ik voel en de drift"
zo schrijft Grunberg op 30 juli 1992. Grunberg is van het gymnasium in Amsterdam gestuurd, heeft zijn eigen Kasimir Uitgeverij opgericht, en schrijft aan zijn debuutroman Blauwe maandagen. In Grunbergs brieven wordt Esther geportretteerd als een kunstenaar die haar onvoorwaardelijke geloof in de kunst uitspreekt. Maar volgens Grunberg is het geen schoonheid die de mensheid drijft, maar pijn en destructie: De jonge Grunberg bewondert Esthers streven naar zuiverheid, maar probeert deze tegelijkertijd te ontmaskeren als leugen. Hij kan zijn respect alleen nog betuigen door steeds harder en meedogenlozer te worden in zijn kritiek, hetgeen onvermijdelijk uitmondt in een definitieve breuk tussen beiden.
Arnon Grunberg schreef romans, toneelstukken, gedichten en talloze tijdschrift- en krantenartikelen, maar is ook een verwoed brievenschrijver. In aanloop naar zijn eerste roman Blauwe maandagen (1994) correspondeerde hij een jaar met 'studente' Esther. Deze brieven zijn nu voor het eerst bij elkaar gebracht. Brieven aan Esther is behalve een authentiek egodocument van een ontluikend schrijver, een universeel verhaal over de zoektocht naar de essentie van het schrijver-, annex kunstenaarschap. Te lezen is hoe de jonge Grunberg zichzelf als schrijver aan het uitvinden is, met zowel de humor als schurende ironie, die in al zijn latere werk terug te vinden is.
Het boek komt tot stand in een uitzonderlijke samenwerking tussen Arnon Grunberg en uitgeverij Alauda Publications en is ontworpen en uitgegeven door diegene aan wie de brieven zelf gericht zijn: grafisch vormgever Esther Krop. Deze verstrengeling van persoonlijke geschiedenis en professionele ontwikkeling van zowel auteur als uitgever, komt zelden voor in de boekenwereld.
"Ik besef hoe dubbel schrijven is, hoezeer het mensen gebruiken is of jezelf gebruiken. Het scheppen van dingen sla ik nog steeds als hoogste aan. Maar meer dan in het verheerlijken van een moment, of in het uitdrukken van een bepaald soort berusting ligt voor mij het schrijven voor een belangrijk deel verborgen in de woede die ik voel en de drift"
zo schrijft Grunberg op 30 juli 1992. Grunberg is van het gymnasium in Amsterdam gestuurd, heeft zijn eigen Kasimir Uitgeverij opgericht, en schrijft aan zijn debuutroman Blauwe maandagen. In Grunbergs brieven wordt Esther geportretteerd als een kunstenaar die haar onvoorwaardelijke geloof in de kunst uitspreekt. Maar volgens Grunberg is het geen schoonheid die de mensheid drijft, maar pijn en destructie: De jonge Grunberg bewondert Esthers streven naar zuiverheid, maar probeert deze tegelijkertijd te ontmaskeren als leugen. Hij kan zijn respect alleen nog betuigen door steeds harder en meedogenlozer te worden in zijn kritiek, hetgeen onvermijdelijk uitmondt in een definitieve breuk tussen beiden.
